मोरङ, १ असार । सर्प देख्नासाथ डराउने वा भाग्नेहरुको कमी छैन तर केही अपवाद पनि छन् ।
सम्झना राई यस्तै एक साहसी युवती हुन्, जसले सर्पलाई मित्र मान्दै उद्धार गर्ने जिम्मेवारी उठाएकी छिन् ।
संखुवासभाको खादबारीमा जन्मेकी सम्झना अहिले उर्लाबारी नगरपालिका–१मा बसोबास गर्दै एक सक्रिय सर्प उद्धारकर्ताको रूपमा चिनिन्छिन् । उनले २ वर्ष देखि सर्प उद्धार गर्न थालेकी छन् र अहिले सम्म तीन सय हाराहारी सर्प उद्धार गरिसकेकी छन् ।
सम्झना राईको जीवन यात्रा सामान्य नभई विशेष छ । सामान्यतया सर्पको नाम सुन्दा मानिसको शरीर काँप्ने गर्छ, तर सम्झनाको लागि सर्प भने एक अजीब दोस्त बन्यो, जसको उद्धार गर्न उनले आफ्नो समय र श्रम खपत गर्न थालिन् । सर्पलाई मार्नुपर्ने सोचलाई चिर्दै, उनी सर्पप्रति चिन्ता र देखावटी डरको छायाँ हटाएर उनी आफ्नो समाजमा सर्प प्रतिको समझदारी र सहिष्णुता फैलाउने अभियानमा जुटेकी छन् ।
‘सर्प हाम्रो सत्रु होइन, मित्र हो,’ सम्झना भन्छिन्, ‘सर्प बचाउन सके हामीलाई थाहा हुन्छ कि हामीले प्रकृतिको सन्तुलन र सम्पूर्ण पारिस्थितिकी प्रणालीलाई बचाउन सहयोग पुर्याएका छौं । यही सोचले मलाई यस अभियानमा भाग लिन प्रेरित गर्यो ।’ उनको यो सोच सामाजिक सन्देश र उद्धारका कार्यहरूमा ध्यान आकर्षित गरिरहेको छ ।
सम्झनाको सर्प उद्धार कार्य यात्रा कुनै साधारण काम होइन । शुरूमा उनलाई धेरै जसो मानिसहरूको आलोचना र चिन्ता भोग्न पर्यो । २० वर्षकी उमेरमा उनले सर्पसँग सम्बन्ध बनाउने निर्णय गरिन्, जब उनले सर्पहरूको साँचो महत्व र सर्पहरूको संरक्षण विषयमा अध्ययन गर्न थालिन् ।
‘सर्पलाई मानिसहरूले जस्तो डर र घृणा जनाएका छन्, त्यस्तै सर्पको वास्तविकता छैन,’ उनले भनिन् । ‘सर्पहरूले हामीलाई कुनै धोका दिँदैनन् । प्रकृतिमा तिनीहरूको विशेष स्थान छ ।’
सम्झना राइलाई यिनीको प्रेरणा भनेको देव राई र मास्के श्रेष्ठजस्ता साथीहरू थिए, जसले उनलाई सर्प उद्धारमा लाग्नका लागि प्रेरित गरे । उनीहरू दुवै सर्प उद्धारका क्षेत्रमा कार्यरत छन् र उनीहरूको सँगसँगै काम गर्दै सम्झनाले यो क्षेत्रमा सशक्त स्थान बनाएको छ । उनी भन्छिन्, ‘सङ्गतले ठूलो प्रभाव पार्छ। देव र मास्के जस्ता साथीहरूको साथले मलाई यो कार्यमा साहस र हिम्मत प्रदान गरिदिए ।’
सम्झनाका लागि चुनौतीहरूको एक ठूलो हिस्सा भनेको महिला सर्प उद्धारकर्ता हुनु हो । हाम्रो समाजमा महिलाहरूलाई सर्पको नजिक जानेलाई अस्वीकृति र डरको दृष्टिले हेरिन्छ । ‘महिलाहरू सर्प देख्दा सात कोश टाढा भाग्छन्, तर म भने सर्प समाउँछु। यो कार्य गर्दा सामाजिक मान्यता र डरले पनि हामीलाई बारम्बार रोकेको छ,’ सम्झना भन्छिन् ।
तर, सम्झनाले यो चुनौती स्वीकारेर आफ्नो पथमा अडिग रहिन् । घरका सदस्यहरू सुरुआतमा चिन्तित भए पनि उनको अडान र दृढताले सबैलाई कन्भिन्स गर्न सफल बनायो । अहिले उनको परिवार पनि उनलाई सर्मथन गर्दछ ।
सम्झना राईलाई सर्पको सही संरक्षण र सम्हालका लागि आवश्यक ज्ञान प्राप्त गर्नको लागि उनले चितवनमा केही दिनको विशेष तालिम लिएकी थिइन्। सर्प विशेषज्ञहरूले उनलाई विषालु र अविषालु सर्प बीचको भेद, सर्पहरूको बनावट, रङ्ग, र स्वभाव जस्ता विभिन्न पक्षहरूका बारेमा प्रशिक्षण पाएकी छिन् । यस तालिमले उनलाई सर्प समाउने क्रममा सर्पको वास्तविक पहिचान गर्ने क्षमता दिएको छ ।
सम्झना सर्पप्रतिको आफ्ना ज्ञान र अनुभवलाई अन्नत बनाउन चाहन्छिन् । उनी भन्छिन्, ‘हामीले सर्पको खतरनाक वा नखतरनाक प्रवृत्तिलाई चिन्न आवश्यक छ । उदाहरणका रूपमा गोमन सर्पको टाउको फराकिलो र विषालु हुन्छ, यदि यसले टोक्यो भने आधा घन्टामा अस्पताल पुग्न सकिएन भने जान गुमाउन सक्छ ।’
सम्झना राईको काम धेरै हदसम्म सशक्त भए तापनि, उनले सर्प उद्धारका लागि उपयोग गर्ने उपकरणहरूको अभाव छ । उर्लाबारी नगरपालिकाले केही उपकरण उपलब्ध गराए पनि उनले कार्य गर्नका लागि आवश्यक अन्य उपकरणहरूको लागि आफ्नै गोजीबाट खर्च गर्नु परेको छ। ‘महिनामा ४ देखि ५ हजार रुपैयाँ खर्च हुने गर्छ,’ उनी बताउँछिन्, ‘तर सरकारको तर्फबाट कुनै पनि दीगो सहयोग प्राप्त भएको छैन ।’
सर्प उद्धारको काम साहसिक भए तापनि, यस्ता कामहरूमा सरकारी स्तरबाट विशेष सहयोगको आवश्यकता स्पष्ट देखिन्छ । ‘मलाई र अन्य सर्प उद्धारकर्ताहरुलाई राज्यको सहयोगको ठूलो आवश्यकता छ,’ उनी थप्छिन् ।
सम्झनाको सर्पसँगको अनुभवको पहिलो क्षण भनेको उनको पहिलो सर्प समाउने पल हो । उनले भनिन, ‘पहिलो पटक सर्प समाउने सोच्दा पनि मलाई डर लागिरहेको थियो, तर त्यो एक अनौठो रोमाञ्चक अनुभव बन्यो ।’ यो पल सम्झनाको जीवनको एक मीलपत्थर बन्यो र उनले त्यसपछि सर्पको संरक्षकको रूपमा कसम खाइन् ।
मिडियामा पनि सम्झनाले आफ्नो यात्रा सुरु गरिन् । उनले झापाको रेडियोमा आरजेको रूपमा करिअर सुरु गरिन् र पछि बिर्तामोडको सेल्फी टिभीमा कार्य गर्दै हाल आफ्नै अनलाइन मिडिया प्लेटफर्म चलाउँदै छिन् ।
सम्झनाको सर्प उद्धारको यात्रा केवल सर्पप्रतिको समर्पण मात्र होइन, यो सामाजिक भय र अज्ञानतासँगको संघर्षको कथा पनि हो। उनले भनिन, ‘हामी सर्पलाई देख्दा मर्छौं जस्तो सोच्दछौं, तर साँचो कुरा भनेको हामी प्रकृतिलाई मारेका हौं ।’
सम्झनाले यस कार्यमा समाजलाई अज्ञानताको पर्दा हटाउन र सर्पको वास्तविक महत्व बुझ्न मद्दत गर्न चाहन्छिन् । उनको भनाइ छ, ‘सर्पलाई देख्दा भाग्नुको सट्टा, हामीले तिनको साथमा बाँच्न र समझदारीका साथ हिँड्न सिक्न आवश्यक छ ।’
प्रतिकृया दिनुहोस