(आफूले गरेको कामको पछुतो मान्नेले अगाडि गएर पनि सन्तुष्टि पाउँछ भन्ने छैन । त्यसैले त आफूले जे ग¥यो त्यसमै रमाउनु पर्छ भनिन्छ । तर महत्वाकांक्षीले कुनै असन्तोष नराखी अगाडि बढ्दैनन् । यसमा आपसी द्वन्द्व भए पनि लामो समयदेखि गाडीको स्टेयरिङ घुमाइरहेका रामप्रसाद राईलाई भने यसले फरक पार्दैन । उनी आफ्नो कामप्रति अडिक छन् । पुलिसको जागिर छाडेर उनी किन आए ड्राइभर बन्न ? यसभित्रको उनको अडान भने रोचकै छ । सरकारी जागिर छाडेर ड्राइभर बनेका खोटाङ दिक्तेलका ५१ वर्षीय बा ५ ख ३६२२ नम्बरको गाडीका चालक राईले सडक पाइलटसंगको अन्तरंगमा साँघु प्रतिनिधिसँग आफ्नो डायरी खोलेका छन् – सम्पादक)
० गाडीलाइनमा कहिलेदेखि हुुनुहुन्छ ?
–२०५० सालदेखि लागेको हुँ ।
० ढोकामा बस्नु प¥यो कि ?
–परेन । मैले सीधै ड्राइभरको सिटमा बसेर गाडी चलाएको हुँ ।
० त्यसअघि के गर्नुहुन्थ्यो ?
–म पुलिसमा थिएँ ।
० पुलिसको जागिर छोड्नु भयो ?
–हो । त्यतिबेला ६००÷७०० तलब थियो । त्यो पैसाले खानै नपुग्ने । एउटा कोठाभाडाको तीन सय लिन्थ्यो । कति बचाउनु । कति खानु । त्यसपछि झोंक चलेर पुलिसको जागिर छाडें । अनि गाडी चलाउन थालें ।
० अरु कुनै कारण त हैन नि ?
–हैन । मेरो मन डुल्यो अनि छाडिदिएँ ।
० कति बर्ष गर्नुभयो पुलिसमा ?
–१० वर्ष गरेर छोडें ।
० अझै ६ वर्ष गरेको भए त पेन्सन पाक्थ्यो नि हैन ?
–एकदिन बस्न त गा¥हो भएका बेलामा ६ वर्ष धेरै भयो ।
० के के चलाउनु भयो त गाडी ?
–मैले सुरुमा ट्याक्सी चलाएँ । त्यसपछि माइक्रो चलाएँ । हायस चलाएँ । त्यसपछि मिनि माइक्रो चलाएँ । त्यसपछि ट्रक चलाएँ । साना गाडी चलाएर हुँदैन भन्ने भएपछि ट्रक आफैले किनेर चलाएको थिएँ । तर घाटा भयो । त्यतिबेला वीरगञ्ज जाँदा चार दिन बन्द हुने । त्यसपछि नराम्ररी घाटामा गएँ । अनि बेचिदिएँ । मैले विक्रम ट्याम्पुबाहेक सबै चलाएको छु ।
० अनि त्यसपछि कता लाग्नुभयो ?
–म ट्रक बेचेर १० वर्ष साउदी अरेबिया गएर बसें । ट्रान्सपोर्ट लाइनमै थिएँ । ट्रेलर चलाएँ । साना गाडीहरू ट्रान्सपोर्ट गर्नुपर्दथ्यो । थरिथरिका गाडी चलाइयो । डेलिभरी दिनुपर्दथ्यो । विभिन्न बोर्डरमा पनि पुगेर दिइयो । साउदीमा सबै गाडी चलाएँ भन्दा भयो ।
० साउदीबाट फर्केर नि ?
–यही साझा यातायात चलाइरहेको छु । तीन वर्ष जति भयो ।
० साना ठूला सबैजसो गाडी चलाउनु भएछ । सबैभन्दा सजिलो के लाग्ने ?
–जब चलाउन आउँछ सबै सजिलो । आउँदैन गा¥हो । मेरा लागि असजिलो केही पनि छैन ।
० के रै’छ त जिन्दगी ?
–यस्तै हो । जब राम्रो हो । अरु जस्तै लोकसेवा लडेर इत्यादि गरेर आउने हैन । एक ठाउँबाट निस्किए अर्को ठाउँमा काम पाइहालिन्छ । यो चाहिं सजिलो अरु सबै गा¥हो । जागिर सजिलो तर काम गा¥हो ।
० पुलिसको गाडी छाडेर कुनै पछुतो छ कि ?
–छैन । हिजो पनि थिएन आज पनि छैन । थोरै कमाइले त बस्नै सकिँदैन नि ।
० स्टेयरिङमा हात गएपछि कत्तिको डर लाग्छ ?
–स्टेयरिङ समाउन थालेपछि आफै हातले दायाँ बायाँ गर्छ गाडी । मन कमजोर हुने मान्छेले अब के हुने हो भन्ने सोच्ने हो । केही पनि हुँदैन । जो डराउँछ त्यो खतम हुन्छ । त्यसरी सोच्ने हो भने पाइलटले कसरी प्लेन हाँक्ला ।
० दुर्घटना भएको छ कि छैन ?
–अलिअलि त भैहाल्छ नि । सियो बराबर गरेर हिँड्नु पर्छ । सानोतिनो दुर्घटना हुन्छ नै ।
० किन हुन्छ दुर्घटना ?
–जानीजानी त ड्राइभरले गर्दैन । मान्छे किचाउने भन्ने हुँदैन । जानीजानी गर्दैन । तर गल्ती भने हुन्छ । जाँड रक्सी खाएर पनि हुन्छ । नखाई चलाउन नसक्ने केही ड्राइभर अहिले पनि छन् । तर गाँजा कन्ट्रोल भएको छैन । जेछु ठिकैछु भन्नेहरू छन् । अनि त्यो एडिक्सनबाट भाग्न सक्दैनन् ।
० सम्मान कत्तिको छ ?
–सम्मान त छँदैछैन । पहिले थियो । अहिले छैन । पहिले गुरुजी भन्थे । अहिले खातेसम्म भन्छन् ।
० के छ भोलिको सोच ?
–अब त सोच्ने टाइम सकियो । जे गरियो त्यही ठीक ।
० कति छन् सन्तान ?
–एक छोरा, एक छोरी छन् ।
० उनीहरूमध्ये कोही यो लाइनमा आउलान् ?
–अब मेरा सन्तान त यो लाइनमा आउँदैनन् । मै लाष्ट हो । उनीहरू पढ्दैछन् ।
० कस्तो छ यो लाइन ?
–ठीक छैन । तागत छन्जेलमात्र ड्राइभर त्यसपछि रित्तै ।
2019-11-21-02-11-26.jpeg)
प्रतिकृया दिनुहोस